Z Winrichem von Kniprode, Wielkim Mistrzem Zakonu Krzyżackiego dla Netkultury rozmawia Marcin z Rawy Kłodzkiej, bezczelnie przez interlokutora zwany chudopachołkiem, choć tuszy jest znacznej. Publikację wywiadu planowano na dzień 15 lipca, ale z uwagi na to, iż nie jest to data przesadnie miła krzyżackiemu sercu rozmówcy – przesunęliśmy rzecz w czasie o dni kilka.   Marcin z Rawy Kłodzkiej: Myślę, że kwestię pewnej nierealności tej rozmowy lepiej pominąć milczeniem, ponieważ fakt, iż udziela mi pan wywiadu, a przecież nie żyje od roku 1382 nie ma żadnego znaczenia. Zresztą, panu to chyba nie przeszkadza. Winrich von Kniprode: Oczywiście, że nie. Wolę jednak, by zwracano się do mnie nie per pan, ale tradycyjnie, czyli Hochmeister der Deutschen Orden. MzRK:  Postaram się. Zacznijmy zatem od cv… WvK:  Was?! Od czego? MzRK:  Curriculum Vitae. […]

Małe dziecko, poznając otaczający go świat, najczęściej zadaje pytanie: Dlaczego? I rodzic, albo próbuje mu odpowiedzieć, albo mówi po prostu: Bo tak! Podobnie jest w życiu. Albo chcemy poznać przyczyny i istotę danego zjawiska, albo przyjmujemy, że tak po prostu jest i niespecjalnie nas obchodzi, dlaczego tak, a nie inaczej. W wypadku wszystkiego, co dotyczy człowieka i jego zachowań, tłumaczeniem przyczyn zajmują się nauki szeroko rozumiane jako humanistyczne, a wśród nich niepoślednią, a może nawet najważniejszą rolę, odgrywa historia. W niej bowiem jest klucz do rozumienia teraźniejszości. Bez jej znajomości zachowujemy się właśnie, jak ów rodzic, który mówi do dziecka: Bo tak! Wszystkie nasze zachowania mają swoje historyczne przyczyny, chociaż większość z nich jest przez nas przyjmowana a priori. Dlatego mało kto zadaje sobie pytanie, na przykład, dlaczego mężczyźni przy […]

     Andrzeja Przewoźnika, długoletniego sekretarza generalnego Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa po raz pierwszy zobaczyłem przed tablicą ogłoszeń w budynku Collegium Witkowskiego na ulicy Gołębiej w Krakowie, gdzie mieści się Instytut Historii UJ. Specjalnie nie rzucał się w oczy. Ot, drobny, niewysoki chłopak z widoczną już wtedy tendencją do wysokiego czoła. Właśnie dowiedział się, że nie znalazł się na liście przyjętych na pierwszy rok. Wkrótce jednak spotkałem go znowu, czekając na zajęcia  z nauk pomocniczych historii. Tym razem był zupełnie inny. Wesoły, rozgadany. Przyjęli go z odwołania. Kiedy zbliżyłem się do grupy kolegów, w której stał, od razu usłyszałem hasło: Armia Krajowa. I od tej pory Andrzej kojarzył mi się tylko z jednym: Armią Krajową, II wojną światową i losem Polaków w czasie jej trwania. To był jego konik. […]