Marian Lech Mazur Słońce po zachodniej stronie Instytut wydawniczy „Świadectwo” Bydgoszcz  2011 Bardzo często zastanawiałam się, kto to jest poeta? Od kiedy jest się poetą? Czy wystarczy opublikować wiersz? A może tylko napisać? A może ilość ma znaczenie: czy wystarczy sto, może tysiąc? Kto decyduje? Kto rozstrzyga? Sam autor? Czytelnik? Inny poeta, który zechcą włączyć kogoś nowego do zacnego grona?       Obojętnie jak postawić pytania, jakiekolwiek odpowiedzi by otrzymać, zapewne twórca w stosunku do siebie samego może mieć dylemat. Może nie wiedzieć, zwyczajnie „nie czuć się”, nie uważać. Zapewne znajdą się tacy, którzy uważają się za wielkich twórców, czują się niedocenieni, niezauważeni. Poeta, o którym chcę dzisiaj napisać, był na tyle skromny, że nie mówił o sobie „poeta”, a jedynie zaznaczał, że „pisze wiersze”. Z całą jednak stanowczością stwierdzam, że […]

Tomasz Owczarzak Katedra o miękkich bokach Instytut Wydawniczy „Świadectwo” Bydgoszcz 2011 Pod koniec ubiegłego roku ukazał się debiutancki tom poezji młodego poety Tomasza Owczarzaka zatytułowany dość intrygująco: „Katedra o miękkich bokach”. Zbiór wierszy zawiera 35 utworów i został podzielony na trzy części, o nie mniej ciekawie brzmiących tytułach: ciemne jasne, lighty i projekt rażący. Kim jest autor? Tomasz Owczarzak urodził się w 1986 roku i mieszka w Rynarzewie. W 2007 roku zadebiutował na łamach miesięcznika literackiego „Akant” wierszem „wolność”. Jest współzałożycielem bydgoskiej grupy literackiej Et Cetera.       Poezja Tomasza Owczarzaka jest dość specyficzna, łatwo wpada w ucho, jest rytmiczna, ale wbrew pozorom nie są to utwory łatwe. Emocje wiją się między wersami balansując nad przepaścią ludzkich ograniczeń, bo tam gdzie słowa dotrą człowiek nie zawsze może się dostać. A choćby […]

Bogdan Piotr Kozłowski „Na początku słowa” Instytut Wydawniczy Świadectwo Bydgoszcz 2010 „Na początku słowa” to pierwszy poetycki zbiór Bogdana Piotra Kozłowskiego. Przepięknie wydany tom zawierający 40 najważniejszych dla autora wierszy podzielony został na 5 części i wzbogacony fotografiami. W pierwszych dniach marca w bydgoskiej Kawiarni Artystycznej Węgliszek odbyło się spotkanie z autorem. Prowadzący spotkanie Stefan Pastuszewski zwrócił uwagę na późny debiut poety, który wydaje mi się- był zaskoczeniem nawet dla samego twórcy. Odważę się nawet wysnuć tezę, że niespodziewanie zawładnęły nim słowa, a te zmagania zaowocowały wieloma środkami przekazu. Przygoda autora z pisaniem rozpoczęła się dość ciekawie. Zaczęło się sympatycznie. W 2005 roku podczas pobytu w sanatorium poeta natknął się na ogłoszenie w lokalnej prasie o konkursie walentynkowym na najpiękniejszy wiersz o miłości. Za namową żony napisał wiersz i został […]

Podobno najlepsze Porty, to te, na których się nie było. Ten był kolejnym, na którym byliśmy. Dzień pierwszy jako nie niosący z sobą żadnych nowych olśnień poetyckich, bo będący benefisem Tadeusza Różewicza, odpuściliśmy sobie, trawiąc czas na spotkaniach poza okopami Portu. I bez naszej pomocy bez wątpienia zostanie on ogłoszony sukcesem na miarę światową.      Już teraz możemy powiedzieć głośno i wyraźnie, Port jako festiwal Biura Literackiego wyczerpał swoją formułę. Każdy kolejny Port stanie się w nieuchronny sposób kopią poprzedniego. Może być jeszcze gorzej, bowiem dowiedzieliśmy się, że Port steruje w kierunku prozy. Oby nie osiadł na mieliźnie.      Bez dopuszczenia, czy doproszenia autorów spoza stajni BL, czeka nas kolejna nudna akademia Ku Czci. Port (a przed nim Fort) Legnica startował jako festiwal poezji, może już pora porzucić marketing ostatnich […]

Mirka Szychowiak Jeszcze się tu pokręcę Instytut Mikołowski, Mikołów, 2010      Po pięciu latach od debiutu poetyckiego  Człap story Mirka Szychowiak  w 2010 r. zaskakuje czytelników wydaniem dwóch książek poetyckich: Jeszcze się tu pokręcę[1], wydana przez Instytut Mikołowski oraz Proszę nie płakać (Samorządowa Agencja Promocji i Kultury w Szczecinku).      Jak sama poetka stwierdza w rozmowie z Jackiem Bierutem: „(…) Pierwsza z tych książek była zaplanowana, mówię o książce Jeszcze się tu pokręcę, wydanej w Instytucie Mikołowskim. „Pisała się” tyle, ile musiała; ciągle coś było nie tak, wciąż byłam zła na tę książkę, że się nie chce zamknąć. Nie chciałam popełnić błędu „nie pierwszej młodości” – mam na myśli debiutancki tomik Człap story, którego nie jestem fanką niemal od narodzin, czyli wyjścia z drukarni. Wystarczy powiedzieć, że trzymając jeszcze ciepłą […]

     Każda nowa książka Krzysztofa Gąsiorowskiego wywołuje sporo emocji. Wydana w ubiegłym roku przez Wydawnictwo Adama Marszałka Moja stara naga maszyna do pisania i panienki na imieninach(1) utwierdza mnie w przekonaniu, że Krzysztof Gąsiorowski należy do poetów wybitnych, ale przemilczanych, „wyklętych” nie tylko przez krytyków, ale również przez młode pokolenie poetów. Przypuszczalnie jest ich zdaniem klasykiem, do którego można już nie wracać. Fakt faktem, że poetycka twórczość Gąsiorowskiego nie należy do najłatwiejszych w odbiorze, ze względu na jej wielowątkowość filozoficzną. Poeta w rozmowie z Ryszardem Ulickim tak mówi o swoich wierszach: „(…) jeśli cokolwiek wiem o sobie wiem ze swoich wierszy. Relacje ze sobą można odsłonić w poezji nie tylko dlatego, że w wierszu wypada się odsłonić, ale przede wszystkim dlatego że wiersz jest właśnie taką relacją między podmiotem, bohaterem […]

Powrót Kartezjusza      Gdy umarł Zbigniew Herbert, napisałem wiersz, który do dziś tkwi w internetowych zasobach poezji (ekologicznie) czystej. Nie wycofuję tekstu, chociaż nie umieściłbym go w żadnym „papierowym” tomie. Literatura „żałobna”, liryka epitafijna ma swoje wyżyny i doły.          Skoro dość nisko oceniam wiersz o Herbercie, dlaczego nie zrezygnuję z jego upowszechniania? Jak zawsze powodów jest wiele. Wiersz nie wymaga komentarzy. Nie uczestniczy w żadnych grach. Napisany w prostej konwencji wyraża parę banalnych prawd.            Kiedy umiera poeta jego dorobek – odrębna substancjalna dusza idzie do czyśćca milczenia i pyłu. Tam też na ogół pozostaje. Niekiedy udaje mu się wyrwać do nieba wielkiej literatury. Bynajmniej nie na wieki. W tym cyklu awansu i degradacji wszystko ma znaczenie; wiek i powaga uczniów, kontynuatorzy, spory, „prywatne” działania spadkobierców, nagrody, liczba […]