Zdjęcie unikat - ukazuje kogoś, kogo na nim nie ma. Mowa o tym siwym mężczyźnie bez piłki /fot. Aleksandra Jasińska/

     Cuda jednak się zdarzają. W tegorocznej Lidze Światowej brąz zdobyła grająca w okrojonym składzie polska reprezentacja. Medale wręczono drużynie pozbawionej takich zawodników Skry B. jak: Wlazły (tradycyjnie), Pliński oraz Winiarski (też już, niestety, tradycja). Na boisku nie pojawił się również gracz Zagumny (również nie nowość). Bez czterech podstawowych tuzów, z rekonwalescentem Gruszką, Możdżonkiem o pokancerowanej stopie, z Bartmanem ekspresowo edukowanym na atakującego, który sobie w najmniej odpowiednim momencie doznał kontuzji… i medal? Cud? Cud, który mógłby nawrócić najbardziej zatwardziałego ateistę. Ale nie nawróci. Dlaczego? Ano dlatego, że Liga Światowa to przecież zawody w siatkówce – z reguły triumfuje Brazylia – cudów zatem deficyt.

      Nie brak natomiast cudotwórców, którzy nie przemieniają jednak wody w wino (no, ewentualnie wieczorkiem w hotelu), ale sportową rywalizację w jej karykaturę. Wprawdzie siatkówki nie spowija smrodek futbolowej korupcji, ale i tak sporo się dzieje poza boiskiem. Po (i w trakcie) ostatnich MŚ nie brakowało nam, Chrobrego potomkom, słów oburzenia na nadmiernie gospodarskich Włochów i władze FIVB, które nie dostrzegały w tym patologii. Oficjele uznali widać, że normalną jest sytuacja, w której zawodnicy gospodarzy tylko z grzeczności wychodzą na boisko, jako że układ gier skomponowano na tyle perfekcyjnie, że medal nie może ich ominąć. Cudem się nie udało, jako że Brazylijczycy bezczelnie (ku świętemu oburzeniu Włochów) podłożyli się po drodze komu innemu, by wpaść potem (wbrew gospodarskim kalkulacjom) na Squadra Azzura i osobiście wyrzucić ją z turnieju –  złośliwość latynoska pokonała apenińską przebiegłość. Tego typu historii z najnowszych dziejów światowej siatkówki można cytować dziesiątki.

      Podobnie jest z wyrazami świętego oburzenia, których nigdy się nie skąpi, gdy chodzi o nieczyste gierki przeciwników. Kiedy natomiast chachmęcą nasi, dochodzi do festiwalu akrobacji słownych: popiątnych rittbergerów mętnych tłumaczeń, potrójnych salchowów pokrętnych uzasadnień, dalekich lotów z mamucich skoczni hipokryzji niekończonych wszakże telemarkiem prawdy. W tych konkurencjach nieźle sobie dajemy radę (z chlubnym wyjątkiem Rafała Steca), co najlepiej daje się zaobserwować przy okazji szczęśliwych dla nas rozdaniach tzw. dzikich kart. Nazwa stąd, że dziki śmiech ogarnia, kiedy słuchać objaśnień „czemu temu dalim, a tamtemu nie”.

      Tym razem obyło się bez „dzikiej” się obeszło, awansowaliśmy do finału jako gospodarz. Skoro tak, to koniecznie trzeba było coś ugrać, a łatwo być nie mogło z racji absencji przemęczonych i schorowanych kadrowiczów ze Skry B. (oby wydobrzeli na ligę!) – na szczęście  zaradzili temu działacze. Zresztą nawet bez tego osłabienia i tak by pomogli, skoro utarło się w siatkarskiej makutrze, że gospodarzowi wolno więcej. Dodatkowym zawodnikiem na boisku jest oczywiście publika, ale tym drugim ważniejszym są panowie w garniturach grający przy zielonym stoliku, przeprowadzając tzw. losowania polegające na tym, że naszym do podium musi być dużo bliżej, niż obcym.

      I tak – na turnieju gdańskim w jednej grupie upchano: aktualnych mistrzów świata (Brazylię), mistrzów olimpijskich (USA), późniejszego triumfatora (Rosję) oraz na dokładkę aktualnego wicemistrza świata (Kubę). Dla porównania (o ile to w ogóle możliwe) drugą grupę utworzono z Włoch (kryzys od Pekinu, a nawet dłużej), Bułgarii (z sukcesami raczej krucho), Argentyny (od dawna chłopiec do bicia) oraz Polski (mocno spłowiały mistrz Europy w składzie półrezerwowym). Działacze się, jak widać, spisali znakomicie, trójmiejscy organizatorzy również (oklaski!), czas w końcu przyszedł na zawodników, którzy choć średnio na jeża grali w fazie eliminacyjnej, to jednak stoczyli jeden wyrównany (jak na nas) mecz z Brazylią i dwa razy dali łupnia Amerykanom (co osobiście uważam za większy sukces, niż późniejszy medal).

      Zaczęliśmy od Bułgarów, którzy potencjał mają od nas piękniejszy ale przegrali jak zwykle. Nadzieje urosły, ale nazajutrz Włosi tacy jak Łasko, Zajcew i Travica znokautowali nas w trzech krótkich setach. O tym meczu najchętniej bym zapomniał, gdyby nie publiczność. Wcale nie dlatego, że z uporem godnym tej właśnie sprawy dopingowała swych idoli. Wręcz przeciwnie – nawet wodzirej nie zdołał zagłuszyć paru gwizdów kontestujących beznadziejną postawę Polaków. Ba! Na początku ostatniej ćwierci trzeciego seta kamerzyście Polsatu udało się (Oscar za zdjęcia?) wychwycić z tłumu kilka ponurych facjat. Zachowanie cząstki polskiej publiczności mające bezpośredni związek z sytuacją na boisku, to dla mnie jest największa wartość tegorocznych finałów LŚ! Tyle lat pracy dopingowych spin doktorów, a tu normalne, spontanicznie zdrowe reakcje paru kibiców! Nie – wiecznie rozanielone twarzyczki nastolatek mizdrzących się do kamery bez względu na wszystko, nie – wąsaci faceci radośnie machający stryjenkom z Ciechocinka nawet wtedy, gdy za kilka piłek i naszych ktoś zmiażdży… Normalni kibice, co na mecz przyszli, a nie na wesołą zabawę na trybunach. Kuriozum.

      Jak by jednak nie kręcić złośliwym nosem, ta sama publiczność pomogła Bułgarom zlać zadki pewnym siebie Włochom i nasi chłopcy mogli już stanąć do boju z Argentyną, by samemu awansować, wyrzucając Bułgarów. Zamorski chłopiec do bicia w międzyczasie wyewoluował w brzydkie kaczątko z wyraźnymi zadatkami (za dwa trzy lata) na łabędzia. A ptak to, jak wiadomo, elegancki, ale kiedy skrzydłem machnie to i żebra może człowiekowi połamać. Niewiele brakło, by połamał naszym. Albicelestes, nawet oddając mecz walkowerem wygrywali grupę, wyszli więc na boisko w lekko niekompletnym składzie. Trochę to naszym pomagało, ale tylko do czasu, kiedy argentyński trener rzucił do gry rezerwy najgłębsze. Chłopcy tak bardzo chcieli pokazać, że niesłusznie grzeją ławę, że niewiele brakło, by nas pokonali. Choć popełniali mnóstwo błędów – nasi jeszcze więcej. Jedną nogą już byliśmy za burtą, ale co to za turniej, jeśli gospodarzy nie ma w grze w meczach o medale? Ale od czego są sędziowie…

      Panowie z gwizdkami albo w porę oślepli, albo – jak suponują niektórzy po kątach – istotę sprawy zrozumieli doskonale i szparko przystąpili do akcji. Wprawdzie już wcześniej (w tym meczu i wszystkich pozostałych) bili rekordy niekompetencji oraz złego oceniania sytuacji, tu jeszcze zdołali się zdecydowanie poprawić. Nam zaczęli nam zaliczać półmetrowe auty, a Argentyńczyków karać za ataki w boisko. Niestety – do brawurowej gry (bo i jak inaczej to nazwać?)  sędziów nie dostroili się nasi reprezentanci. Arbitrzy przechodzili samych siebie, przeciwnicy również dawali z siebie wszystko, by nasi chłopcy wygrali ten mecz, ale szło jak po grudzie. Dopiero w samej końcówce zawodnik Kurek poderwał kolegów do boju i – jak za Lozano –  awansowaliśmy do półfinału. Tu trafiliśmy na Rosjan. Co ciekawe, nasi zagrali najlepszy mecz w turnieju, ale to już taka nasza narodowa specjalność, te piękne porażki. W grze o medal znów pokonaliśmy Argentynę zdemolowaną dzień wcześniej przez swych sąsiadów z północy. Tym razem w pełnym składzie grający Albicelestes skapitulowali łatwiej, walkę podejmując jedynie chwilami. Nie jest jednak prawdą, że Latynosi odpuścili mecz. Po prostu nasi wreszcie zagrali porządnie, co musi nieco zaskakiwać. No, bo kto mógł przewidzieć, że po medal sięgnie drużyna pozbawiona trenera?

Aż z Halifax (UK) przyleciał do Polski Maciej Piątek, by sfotografować hologram trenera Anastasiego (siedzi w dolnym rzędzie pierwszy z lewej) i udało się!

      Niektórzy upierają się, że Anastasi w Gdańsku był, nawet coś tam krzyczał zza linii. Ale czy w dzisiejszych czasach tak trudno rzucić w pobliże ławki hologram posiwiałego Włocha? Żaden problem. Szkoda, że tę tajemnicę panowie eksperci Polsatu tak długo trzymali dla siebie, zdradzając ją dopiero po zakończeniu zawodów.

       Gdyby Anastasi nie zbojkotował finałów LŚ’2011, telewizyjni analitycy (poza wychwalaniem publiczności oraz niektórych graczy) zapewne dokonaliby podsumowania paromiesięcznej pracy włoskiego trenera – doskonała mogła być ku temu okazja. Ale o nieobecnych się nie mówi, prawda? Raul Lozano budził powszechną irytację „środowiska”, ale oceniano go co rusz. Castellani najpierw hołubiony, rychło popadł w niełaskę, co krok zrobił – analiza i ocena. Ale oni byli na miejscu, a Anastasi nie. Jest, a jakoby go nie było. Niby z poobijanej ligą młodzieży z lekkim dodatkiem „starych” skleja skład na miarę historycznego sukcesu, a jednak większej (wg polsatowskiej analizy) roli nie odgrywa. Niby znajduje sposób na zastąpienie Wlazłego (nie jestem pewien, czy najlepszy – wolałbym sprawdzić Janeczka), niby udanie zastępuje Gumę eks-banitą Żygadłą (ale Drzyzga za Woickiego i tak pilnie potrzebny!), niby odkrywa Kubiaka, niby to, niby tamto, a wszystko to nie ma znaczenia. Bo Anastasi obcy jest, co to z polską myślą szkoleniową nie ma nic wspólnego. Na szczęście – dodam skromnie – bo musiałby odpowiadać choćby za to, że jak zwykle nasi mieli najgorszą ze wszystkich zagrywkę.

       Cicho o selekcjonerze jest i będzie, póki się wreszcie nie potknie. Wtedy się go ciupasem zanalizuje i zwolni. Bo myśmy wzlecieli do medalowego nieba i na refleksję oraz sprawiedliwą ocenę czasu nam nie starcza, choć z tej wysokości idealna dla niej perspektywa. Ale my wzlecieliśmy i póki co szybujemy beztrosko. Dopiero gdy spadniemy, wyjaśni się, czy wzleciał z nami trener czy może (na pewno!) wzlecieliśmy WBREW niemu.

MiKasa