Gwoli wyjaśnienia ewentualnych nieporozumień, autor pragnie zaznaczyć, iż – choć sam jest człowiekiem małej wiary – pisząc ten tekst absolutnie nie miał na celu obrazy niczyich uczuć religijnych, ani jakichkolwiek innych.

 

1.Ubodzy w duchu

 

     W drugiej połowie lat 90-tych pomarańczową piłkę klepał po asfalcie każdy. Transmisje w publicznej telewizji w połączeniu z podbijającym głośniki zaoceanicznym hip hopem wykreowały modę na NBA. Każdy chciał być Jordanem, Barkleyem, Rodmanem, O’Nealem, kim tam jeszcze. Wkrótce potem reprezentanci Polski zaliczyli niezły występ na Mistrzostwach Europy i do grona podwórkowych bohaterów dołączyli Wójcik, Zieliński i reszta. Wrocławski Śląsk rozbijał się po Eurolidze, rozgrywki o krajowe laury elektryzowały tłumy. Dodajmy dla porządku, że futbol – bezsprzecznie najpopularniejsza dyscyplina sportu w RP – kojarzył się podówczas z jednej strony z nigdy nie trzeźwiejącymi quasigwiazdorami wystrzyżonymi na McGyvera, z drugiej zaś z hordami łysych półgłówków rozpieprzającymi wszystko wokół do taktu jakiejś nazistowskiej przyśpiewki. Świat leżał rodzimej koszykówce u stóp.

 

I rodzima koszykówka się o ten świat przewróciła.

 

     Lat minęło mało-wiele. NBA znikła z otwartej telewizji. Emocje znikły z finałów PLK. Poziom znikł z meczów reprezentacji. Z czasem znikły też tłumy z podblokowych boisk, a na końcu okazało się, że znikły także pieniądze z kont PZKosz. Nie wiem, czy Krzysztof Kononowicz jest fanem basketu. Wiem, że gdzieś w połowie poprzedniej dekady polska koszykówka osiągnęła wyśniony przezeń ideał: nie było niczego.

 

     W takiej właśnie nihilistycznej atmosferze po władzę w PZKosz sięgnął niejaki Roman Ludwiczuk. W założeniach – jak zwykle – piknie miało być i nadobnie. Nowo obrany pan prezes postawił przed sobą jasny i wzniosły cel: przywrócenie w Polsce mody na koszykówkę. Zdawało się, że okoliczności wybitnie sprzyjają realizacji tego założenia. Nadchodzący Eurobasket, rosnący w kontynentalną siłę lokalny hegemon – Prokom, za wielką wodą Marcin Gortat – pierwszy Polak, który na serio zaistniał w NBA.

 

     Niestety, wyszło też jak zwykle. Eurobasket okazał się promocyjną klęską, Prokom wypiął się na rodzime podwórko do tego stopnia, że trudno dziś tak z ręką na serc stwierdzić, że to jeszcze polski klub, Gortat – mimo zupełnie niezłych występów i w Magic, i ostatnio Suns, a także nieustannej nachalnej promocji w mediach – nie zdołał w pojedynkę na nowo zapełnić podblokowego asfaltu.

 

     A prezes Ludwiczuk zasłynął przede wszystkim taką oto wypowiedzią: „Napierdolisz się, narobisz i zawsze ktoś cię wydyma, kurwa.” Och, ale przecież udzielił jej w dyskusji zupełnie nie związanej z koszykówką. I zapewne dlatego w cuglach wygrał wyborczy wyścig o drugą kadencję.

  

2. Ci, którzy się smucą

      Szanowny Czytelniku! Wymień, proszę, nazwiska dwudziestu aktywnych polskich hokeistów. Nie? To może chociaż dziesięciu? A jedną, jedyną piątkę zestawisz?

 

     Tak, to smutne. Mam nadzieję, że panowie w PZHL też się smucą.

  

3. Cisi

     Cuda się zdarzają. Kto nie wierzy, niech sobie przestudiuje przypadek polskiej reprezentacji piłkarzy ręcznych. Ot, tak sobie, ni z gruchy, ni z pietruchy, w czterdziestomilionowym kraju, gdzie handball trenuje niespełna dwadzieścia tysięcy ludzi, piekielnie charyzmatyczny trener zebrał pod swymi skrzydłami grupę niesamowicie utalentowanych i szalenie ambitnych zawodników. Niemożliwe? Ale prawdziwe. Trzy półfinały wielkich imprez w ciągu pięciu lat. Niezapomniane dreszczowce, buchające emocje, medale i – co chyba najistotniejsze – przypomnienie tzw. masowemu odbiorcy, że istnieje taki sport, jak piłka ręczna.

 

I po co to wszystko?

 

     „Jeśli nic się nie zmieni, nie będzie miał kto nas zastąpić” – mówią Wentaboys. I mają rację, co bardzo wyraźnie widać było na ostatnich MŚ w Szwecji. Panowie z ZPRP milczą. Wentaboys strajkują, Panowie z ZPRP milczą. Promocja dyscypliny? Que? Przyciąganie młodzieży do sportu? Że jak? Medialna propaganda? Hę? Systemy treningowe?

 

Jak makiem zasiał.

 

4. Ci, którzy pragną sprawiedliwości

      Gwoli sprawiedliwości, im akurat sporo się udało. W przeciwieństwie do swych kolegów z PZKosz i ZPRP, włodarze PZPS potrafili zrobić użytek z nagromadzenia niezwykle utalentowanych zawodników (i zawodniczek) i wywindować swą dyscyplinę na pozycję nr 2 – czy nawet 1,5 – pośród polskich gier zespołowych. Sypnęły się medale wielkich imprez. Ligowe rozgrywki nie tylko przedarły się, ale i mocno zakorzeniły w masowej świadomości. Powstał wielki szum, moda na siatkówkę, możni sponsorzy „najlepsza publika na świecie”, etc., etc.

 

     Wypadałoby jednak spytać: skoro tak dobrze żarło, dlaczego ewidentnie zdycha? Dlaczego polska siatkówka nie umie zdyskontować już gigantycznych sukcesów i osiągać kolejnych? Przeciwnie, czemu wydaje się zjadać własny ogon?

 

     Owszem, i w PZPS bywały drzewiej potknięcia i niejasności. Eks-prezes Biesiada był podobno – cokolwiek mu udowodniono? – zupełnie klasowym geszefciarzem, zdarzały się niskie zagrywki w rodzaju wycinania trenera Niemczyka z reprezentacyjnego kalendarza i tym podobne. Niemniej jednak, do tej pory lepiej-gorzej udawało się trzymać fason.

 

     Niestety, ostatnimi czasy PZPS-owscy włodarze zdają się wcielać w życie znaną od lat zasadę, strawestowaną tym razem do „rozsądek rozsądkiem, a sprawiedliwość musi być po naszej stronie”. No bo jak to tak, żeby jakiś Castellani nie chciał przedstawić działaczom sążnistego raportu ze swych dokonań? Po sprawiedliwości im się należy. Tak samo, jak sprawiedliwie byłoby, gdyby polska siatkówka klubowa szła ramię w ramię z reprezentacyjną. Bo niby czemu innemu miało służyć planowane osadzenie trenera Nawrockiego na dwóch stołkach? PolSkra, jak to określił pewien znany felietonista.

 

     Świat się śmieje. I to chyba bardziej, niż z Karguli i Pawlaków.

 

5. Miłosierni

 

     Parę lat temu, gdy Adam Małysz wdarł się na szczyt światowego skakania na nartach, włodarze PZN pokazali gest i postanowili uwolnić jego najbliższych współpracowników od nadmiaru obowiązków. Skoro taki ma chłopak talent, na cholerę mu jeszcze jakiś fizjolog, psycholog, czy inny –olog? Jeszcze nam z przemęczenia padną, bidoki.

 

     Całkiem niedawno, gdy Justyna Kowalczyk odważnie podniosła problem „astmatyczek” w swojej dyscyplinie, PZN położył uszy po sobie. (Prawie) cała czołówka narciarskich biegaczek jedzie na legalnej szprycy, tylko nasza dziewucha na czysto, ale chłopaki z centrali siedzą cicho. No bo przecież jak mogliby taką biedną, schorowaną Bjoergen atakować? Niech se też trochę powygrywa.

 

     Od przynajmniej dwóch dekad zima w zimę na polskich stokach ludzi, za przeproszeniem, jak mrówków. Gdzieniegdzie nie da się kija wcisnąć. Właściwie każdą możliwą górkę od listopada do kwietnia tłumnie okupują miłośnicy białego szaleństwa. A niektórym i to nie wystarcza, więc rozbijają się po różnych Austriach, czy Szwajcariach, a przynajmniej Słowacjach. W tym tłumie jest mnóstwo dzieci, kilku/małonastoletnic szatanów w kaskach, bez cienia strachu śmigających w dół. Można by z nich wyłowić tych paru, którzy bez problemu za jakiś czas zbieraliby punkty, bądź nawet stawali na podium alpejskiego PŚ. Ale… czy aby na pewno? W końcu wyczynowe narciarstwo to ciężki kawałek chleba, krzywdę można sobie zrobić. A ile się trzeba natyrać, zanim człowiek osiągnie jako-taki poziom! O nie, to już lepiej niech te dzieci idą na studia, a potem do biura.

 

     Zaprawdę powiadam wam, nieprzebrane jest miłosierdzie prezesa Tajnera i jego kolegów.

  

6. Ludzie czystego serca 

     Wpisałem sobie w google’a hasło „Irena Szewińska”. Przejrzałem dziesięć losowo wybranych wyników. Wszędzie garść biograficznych danych, spis medali i rekordów. O tym, co się działo po tym, jak pani Irena zeszła z bieżni – ani słowa. Czysta karta. Serce też?

 

Na szczęście PZLA ma już innego prezesa.

  

7. Ci, którzy wprowadzają pokój

 

     Za czasów antycznych podczas Igrzysk Olimpijskich obowiązywało coś, co dziś określilibyśmy mianem zawieszenia broni. No, zwyczajnie nie wypadało się okładać. Dziś co prawda już ów chwalebny zwyczaj nie wszędzie obowiązuje, niemniej Igrzyska Olimpijskie wciąż jakoś tam się z pokojem kojarzą. A że pokój powinien być udziałem jak najszerszych mas ludzkich, możni z PKOl co dwa lata, przy okazji każdych – czy to letnich, czy zimowych – igrzysk wyprawiają z domu całe tabuny sportowców.

 

     Nic to, że przeciętny kibic o połowie z nich nigdy nie słyszał. Nic to, że trzy czwarte z nich zazwyczaj nie ma żadnych szans na jakiś przyzwoity wynik. O nie, nie możemy plamić pamięci po baronie de Coubertin, od lat spoczywającym – nomen omen – w pokoju.

 

     I tylko dwie kwestie zaprzątają mi głowę przy każdej takiej okazji: dlaczego statystyczny Kowalski musi zachrzaniać iks czasu, by stać go było na wycieczkę do – dajmy na to – Chin, a zawodnik z siedemnastej dziesiątki na świecie w jakiejś niszowej dyscyplinie ma taki wyjazd za darmoszkę? I czemu to niby nie moglibyśmy postawić na te dyscypliny, w których osiągamy jakieś sukcesy, a resztę zwyczajnie odpuścić? Chętnie bym te pytania zadał, na przykład panu Andrzejowi Kraśnickiemu, nowemu prezesowi PKOl. Ale że on (patrz punkt 3) lubi siedzieć cicho, pewnie usłyszałbym, że mam dać mu (s)pokój.

  

8. Ci, którzy cierpią prześladowanie

      Na pochyłe drzewo wszystkie kozy skaczą. A PZPN to takie drzewo – owszem, dość pochyłe – na które skaczą nie tylko kozy. Ładują się nań wszyscy, bez względu na powody (czy częściej ich brak), lub własne etyczne i moralne predyspozycje do skakania. Każdy politykier – strona politycznego spektrum bez znaczenia – każdy medialny ekspert od wszechrzeczy, każdy, pożal się Boże, dziennikarzyna, wie, że zawsze ma pod ręką ten zły, wraży pezetpeen, na który może sobie napluć.

 

     Pamiętam, jak kilka lat temu Michał Listkiewicz zamieniał na prezesowskim stołku kompletnie skompromitowanego Dziurowicza. Cud miał być, miód i odnowa moralna. Jak wyszło – wiadomo. Parę sezonów do przodu i ten sam M.L. przedstawiany jest jako krętacz, matacz, złodziej i zaprzaniec. Próbuje go zrzucić z urzędu rząd (dwukrotnie, dwa różne rządy dwóch zwaśnionych ze sobą partii!). Medialne szczucie przekracza wszelkie granice rozsądku. Powstaje nowy stadionowy hit o bliskich stosunkach płciowych z piłkarską centralą. Grupa cymbałów dewastuje grób ludzi, których jedyną winą było to, że spłodzili i zrodzili przyszłego prezesa PZPN.

 

     Wreszcie następuje zmiana na szczycie. Rządy na Miodowej obejmuje Grzegorz Lato. Wkrótce potem dwaj dziennikarze Wyborczej obnoszą się z marzeniami o powrocie Listkiewicza…

 

     Oczywiście, trudno by stwierdzić, że pezetpeenowi dostaje się za przysłowiowy damski. Grzechy i przewiny Dziurowicza, Listkiewicza, Laty, a także – być może przede wszystkim – Placzyńskiego są ewidentne, niezaprzeczalne i szeroko znane. I tylko o pozytywnych aspektach ich działań jakoś się nie wspomina.

 

     A przecież w ciągu ostatnich kilku(nastu) lat polski futbol wykonał naprawdę niezłą robotę. Poziom ligi ustawicznie się podnosi. Przyznano nam Euro, z czego korzyści wykraczają dość daleko poza sport, rosną i pięknieją stadiony, nawet młodzież zaczyna się szkolić.

 

     Jasne, wszystko to można skontrować zamiecioną pod dywan aferą korupcyjną, skrajną często niekompetencją działaczy, szemranymi interesikami, itepe, itede. To wszystko prawda. Ale czy w innych związkach sportowych w naszym kraju jest inaczej? Lepiej?

 

     Może zatem, gdy następnym razem będziemy błogosławić PZPN, pamiętajmy w swych litaniach także – i nie tylko? – o pozostałej siódemce?

 

 

z – m – p